na wieki

Poprzedni rok miał zły. 

Łzy, ból, smutek. 

Rozdarty pomiędzy dwoma światami. 

Pokonywał długie korytarze życia codziennego. 

Korytarze po brzegi wypełnione tym świństwem. 

I znów ląduje w kiblu miejskim. 

Zagubiony, z nadzieją zapomnienia, wbija sobie zimną igłę. 

Widzi wszystko. Zamiast zapomnieć, znów dopadają go koszmary minionych lat. 

Łza spływa mu po policzku. 

Traci wiarę. 

Traci nadzieje. 

Gubi siebie.

Dawny przyjaciel odchodzi w zapomnienie. 

Jego martwe oczy są wilgotne od łez. 

Nie chciał odejść. 

Chciał stworzyć własną wspaniałą historię. 

Chciał, lecz nie doczekał. 

Jego dusza umarła wcześniej. 

Odeszła wraz z ostatnim uderzeniem serca matki. 

Matki, która była jedyną osobą godną zaufania i miłości.  

Matki, która straciła życie zbyt wcześnie. 

Matki, która teraz czekała by Go powitać.

Teraz już razem.

Już na zawsze.

Już na wieki! 

A na ziemi pozostała tylko łza.